Objective: This study aims to investigate the death anxiety and state-trait anxiety levels of mothers of disabled children and compare them with mothers of non-disabled children. Data obtained from this study will contribute to the planning of services provided to families of children with disabilities.

Method: The sample group consisted of 80 mothers of disabled children attending rehabilitation and special education centers in the province of Gaziantep and 78 mothers of non-disabled children, 158 mothers in total. The study used a convenience sampling method. A sociodemographic information form, Abdel-Khalek’s Arabic Scale of Death Anxiety (ASDA), and the State-Trait Anxiety Inventory (STAI) were used as assessment tools.

Results: The results of this study indicate that mothers of disabled children have statistically significantly higher scores on the ASDA subscale of “fear related to other situations reminding death” than mothers of non-disabled children. Similarly, mothers of disabled children have significantly higher state and trait anxiety levels.

Conclusion: Mothers of disabled children have higher death anxiety and state-trait anxiety levels than mothers of non-disabled children. These results suggest that having a disabled child increases mothers’ psychological burden. We may assume that psychological support provided for mothers with disabled children will improve the quality of care they give to their children and consequently increase the quality of life of children and family.

Amaç: Bu çalışmada engelli çocuğu olan annelerin ölüm anksiyetesi ve durumluk-sürekli kaygı düzeylerinin incelenip engelli çocuğa sahip olmayan anneler ile karşılaştırılması amaçlanmıştır. Çalışmadan elde edilen verilerin engelli çocukların ailelerine verilen hizmetlerin planlanmasına katkısı olacağı düşünülmüştür.

Yöntem: Örneklem grubu, Gaziantep ilindeki rehabilitasyon ve özel eğitim merkezlerinde bulunan engelli çocuğa sahip 80, çocuğu engelli olmayan 78, toplamda 158 anneden oluşturulmuştur. Araştırmada, kolay erişilebilir örneklem yöntemi tercih edilmiştir. Veri toplama aracı olarak sosyodemografik bilgi formu, Abdel-Khalek’in Arap Ölüm Anksiyetesi Ölçeği ve Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri kullanılmıştır.

Bulgular: Araştırma sonucunda, engelli çocuğa sahip olan annelerin, Abdel-Khalek’in Arap Ölüm Anksiyetesi Ölçeğine ait “fear related to other situations reminiscent of death” alt boyut puanlarının, engelli çocuğa sahip olmayan annelerin puanlarından istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek olduğu tespit edilmiştir. Durumluk ve sürekli kaygı düzeyleri de benzer şekilde, engelli çocuğu olan annelerde anlamlı olarak daha yüksektir.

Sonuç: Çalışmamızın sonucuna göre, engelli çocuğa sahip olan annelerin ölüm anskiyete düzeyi ve durumluk-sürekli kaygı düzeyleri, engelli çocuğu olmayan annelerinkinden yüksektir. Bu sonucu, engelli bir çocuğa sahip olmanın annelerin ruhsal yükünü arttırdığı şeklinde yorumladığımızda; engelli çocuk sahibi annelerin ruhsal olarak desteklenmesinin, çocuklarına verecekleri bakımı daha nitelikli kılacağı ve sonuç olarak çocuk ve ailenin hayat kalitesini artıracağı düşünülebilir.